Трава, як агонь, прарастае праз тло,
І, нібы віно маладое, сьвятло
Душу тваю хмеліць да крыку, да сьлёз.
А неба самотнае, нібы Хрыстос,
Глядзіць на траву, што, нібыта цьвікі,
Старое лісьцё прабівае наскрозь,
І выюць вятры – маладыя ваўкі,
Што кроў тут адчулі – на травах расу,
Якую з травы твае ногі страсуць,
Калі ты зноў выйдзеш на луг, як у сьвет
Трава, што агнём прарастае праз тло,
Каб тло зноў згубілася ў новай траве
І кветкамі, нібы агнём, зацьвіло...
|
|
